کارکردهای مدیریت

همدلی و همدردی

همدلی (empathy) به معنی توانایی درک احساسات دیگران و همراهی با آنهاست. افراد همدل می‌توانند بدون قضاوت‌کردن به حرف‌های دیگران گوش بدهند و آنها را درک کنند. برای افراد همدل اهمیتی ندارد که در گذشته احساسات مثبت یا منفی طرف مقابلشان را تجربه کرده‌اند یا نه. آنها می‌توانند با مخاطبشان همراه باشند، حتی اگر قبلا احساسات مشابهی را تجربه نکرده باشند .

ویژگی‌های همدلی

درک آنچه دیگران می‌گویند یا حس می‌کنند؛

گوش‌دادن فعال به صحبت‌های دیگران؛

قضاوت‌نکردن دیگران؛

دقت به نشانه‌های جزئی؛

توجه به علائم رفتاری و زبان بدن که احساسات درونی فرد را نشان می‌دهند؛

توانایی درک و کشف نظرات دیگران؛

تصدیق احساسات دیگران و همراهی با آنها .

همدردی چیست؟

با بررسی مفهوم همدردی (sympathy) ، متوجه تفاوت همدردی و همدلی می‌شویم. همدردی یعنی احساس تأسف، ترحم یا پشیمانی برای طرف مقابل بدون اینکه درک کاملی از احساسات او داشته باشید. افرادی که همدردی را جایگزین همدلی می‌کنند وقتی متوجه می‌شوند حال طرف مقابل خوب نیست، برایش ناراحت می‌شوند اما درک نمی‌کنند که واقعا چه احساسی دارد .

افراد همدرد از دیدگاه خودشان وضعیت طرف مقابل را بررسی می‌کنند و به همین دلیل درکی سطحی از احساس واقعی فرد به دست می‌آورند. اگر خودشان قبلا این احساسات را تجربه کرده باشند، کمی‌بهتر مخاطبشان را درک می‌کنند و در غیر این صورت، درکشان کاملا سطحی می‌شود .

این افراد به‌جای گوش‌دادن به مخاطب، می‌خواهند راهکار بدهند و او را نصیحت کنند. مثلا وقتی فرد درباره شکستی صحبت می‌کند که به او آسیب زده است، می‌گویند: «من که بهت گفته بودم این‌طور می‌شه.» این افراد معمولا طرف مقابلشان را قضاوت می‌کنند و می‌خواهند به او بگویند باید چه کند .

ویژگی‌های همدردی

نظردادن درباره احساسات دیگران؛

ارائه مشاوره و نصیحت به طرف مقابل، حتی اگر او در آن لحظه برای شنیدن نصیحت آماده نباشد؛

قضاوت‌کردن؛

بررسی سطحی قضیه و بی‌توجهی به عمق احساسات مخاطب؛

درک دیگران فقط از دیدگاه خود؛

نادیده‌گرفتن و سرکوب‌کردن احساسات خود .

تفاوت همدردی و همدلی چیست؟

همدردی مهارت نیست و نیازی به یادگیری ندارد. ما انسان‌ها ذاتا و به‌خاطر محیطی که در آن بزرگ شده‌ایم، عادت داریم دیگران را قضاوت کنیم و درک سطحی از موقعیت‌های مختلف داشته باشیم. همدردی هیچ‌وقت رابطه سالم و عمیق‌ نمی‌سازد، زیرا به شما اجازه نمی‌دهد از دیدگاه دوستانتان به موقعیت‌ آنها نگاه کنید و احساسات واقعی آنها را بفهمید. شما همیشه از دید خودتان قضیه را می‌بینید و آنها را قضاوت می‌کنید، چون تصور می‌کنید اگر شما در چنین موقعیتی بودید، واکنش بهتری نشان می‌دادید .

همدلی مهارت است و نیاز به یادگیری و تمرین دارد. برای تمرین این مهارت لازم است بدانید تفاوت همدردی و همدلی چیست و چطور می‌توانید فردی همدل باشید. افراد همدل خودشان را جای دیگران قرار می‌دهند. در نتیجه هم می‌توانند احساسات واقعی آنها را درک کنند و هم متوجه می‌شوند که طرف مقابل اکنون به چه چیزی نیاز دارد و آن را تأمین می‌کنند. آنها به فکر درست یا غلط‌بودن واکنش مخاطبشان نیستند و فقط می‌خواهند آنها را بفهمند و حالشان را بهتر کنند .

همدلی (empathy) و همدردی (sympathy) در پسوند «pathy» مشترک هستند. این پسوند از واژه یونانی «پاتوس» گرفته شده که هم به معنی «احساس» است و هم «رنج‌کشیدن». می‌توان گفت تنها وجه اشتراک این مفاهیم ارتباط جفتشان با احساسات است. البته نوع احساساتی که در هرکدام تجربه می‌شود هم با دیگری متفاوت است .

مثال درباره تفاوت همدردی و همدلی

برای درک بهتر مفهوم همدردی و همدلی مثالی درباره موقعیتی خاص ارائه می‌دهیم و تفاوت واکنش‌های فرد همدل با فرد همدرد را مقایسه می‌کنیم. تصور کنید در محل کار رئیس شما را توبیخ کرده است و اکنون ناراحت، عصبی و ناامید نزد همکارانتان برگشته‌اید .

۱ . واکنش با همدردی

یکی از همکارانتان با احساس همدردی نزد شما می‌آید و می‌گوید برای شما متأسف است، اما تقصیر خودتان بوده که این اتفاق افتاده و او قبلا در این باره به شما هشدار داده بوده .

همکاری که حس همدردی داشته باشد شرایط شما را از دیدگاه خودش بررسی می‌کند. او حتی این حق را به شما نمی‌دهد که ناراحت باشید، زیرا به‌نظرش همین که اخراج نشده‌اید کافی است و باید خدا را شکر کنید. حتی اگر حق با همکار همدردتان باشد هم اصلا در آن موقعیت دلتان نمی‌خواهد این حرف‌ها را بشنوید !

۲ . واکنش با همدلی

همکار دیگری را تصور کنید که با همدلی کنار شما می‌آید و سعی می‌کند احساستان را درک کند و دنبال راهی برای بهترشدن حال شما می‌گردد. حضور همکار همدل برایتان قوت قلب است و احساس خوبی از همدلی‌اش می‌گیرید، حتی اگر کار خاصی برایتان انجام ندهد .

فرد همدل می‌گوید: «ممنون که با من درباره این موضوع صحبت کردی. من کنارت هستم و اگر کاری از دستم بربیاد، دریغ نمی‌کنم.» چنین فردی نمی‌خواهد ناراحتی شما را از بین ببرد یا بگوید حق ندارید ناراحت باشید. او فقط تلاش می‌کوشد احساسات شما را درک و با شما ارتباط برقرار کند. برای برقراری چنین ارتباط عمیقی معمولا نیازی به صحبت نیست و کارهای دیگری مثل گرفتن دست و فشردن صمیمانه آن بیشتر کمک می‌کند .

تفاوت همدردی و همدلی با ترحم چیست؟

ترحم بیش از اینکه احساس باشد، نوعی دیدگاه و طرز فکر است. افرادی که به شخصی دیگر ترحم دارند، می‌خواهند از آن فرد مراقبت کنند. آنها تصور می‌کنند عزیزانشان آسیب‌پذیر هستند و باید از آنها در برابر آسیب‌های جسمی‌و روحی محافظت کنند. این موضوع زندگی خودشان و دیگران را دچار مشکل می‌کند، زیرا ممکن است در راستای نیتی که برای مراقبت دارند، با حساسیت بیش از اندازه اقدامات مخربی مانند کنترلگری انجام دهند و آزادی آنها را بگیرند .

کلام آخر

در این مقاله تفاوت امپاتی و سیمپاتی را بررسی کردیم. همدلی مهارتی است که در روابط شخصی و کاری اهمیت بسیاری دارد و باید تمرین شود. همدردی احساسی منفی و مخرب نیست، اما چون به قضاوت دیگران و نصیحت‌کردن آنها منتهی می‌شود، باید آن را کنترل کرد. همدردی نشان می‌دهد شما قلب مهربانی دارید و نمی‌خواهید اطرافیانتان احساس ناراحتی داشته باشند. بنابراین با کمی‌تمرین و شناخت تفاوت همدردی و همدلی می‌توانید حس همدردی خود را به همدلی تبدیل کنید. منبع: www.chetor.com

اولویت نگاهت به ........ باشد تا به ......... (11)

298 – اولویت نگاهت به از اصل نیافتادن باشد تا به از اسب افتادن

299 – اولویت نگاهت(و تمرکزت) به نیمه‌ی پر لیوان و داشته‌هایت باشد تا به دیدن یا ندیدن نیمه خالی لیوان و نداشته‌هایت

300 – اولویت نگاهت به فقر باشد تا به فقیر

301 – اولویت نگاهت به سرمایه گذاری مولد باشد تا به پول

302 – اولویت نگاهت به خلاقیت و نوآوری، سازماندهی فعال، ترغیب، هم آفرینی و خودکنترلی باشد تا به برنامه ریزی، سازماندهی، فرماندهی و رهبری، و هماهنگی و کنترل

303 – اولویت نگاهت به برنامه ریزی باشد تا به برنامه

304 – اولویت نگاهت به پی گیری آرزوهای جدید و ایجاد تعهد به پی جویی آنها تا به فرماندهی مستقیم

305 – اولویت نگاهت به اجام دادن کاری باشد که لازم است تا به کاری که دلتان می‌خواهد

306 – اولویت نگاهت به مدیریت زمان باشد تا به مدیریت افراد و بودجه

307 – اولویت نگاهت به تکرار منظم انجام دادن کارهای کوچک، صحیح و روزمره باشد تا به انجام دادن کارهای بزرگ

308 – اولویت نگاهت به افرد بخار آبی یا داری درون مایه(انرژی بخار آب شش برابر آب جوش اما بی سر و صدا چون اسکناس درشت در جیب) باشد تا به افرد آب جوشی یا کم مایه(انرژی آب جوش یک ششم بخار آب است اما پر سر و صدا چون سکه‌های خرد در جیب)

309 – اولویت نگاهت به قدرت شخصی باشد تا به قدرت جایگاه سازمانی

310 – اولویت نگاهت به مجاب ساختن کارمندان به ساخت چشم انداز و استراتژی باشد تا آن را به خوردشان دهید(چون اولی تعهد ایجاد می‌کند و دومی‌تبعیت)

311 – اواویت نگاهت به کارکنانی باشد که رفتار شهروندی سازمانی(سندرم سرباز خوب) دارند تا به آنهایی که نقش«هنرپیشه خوب» را بازی می‌کنند

312 – اولویت نگاهت در کلام و نوشتار به اختصار باشد تا به اقتصار

313 – اولویت نگاهت در رفتار با دیگران چون دلفین‌ها(همکاری) باشد تا شباهت به ماهی کپور(قربانی دیگران بودن) یا کوسه ماهی(دیگران قربانی خویش کردن)

314 – اولویت نگاهت به بکارگیری مدیران درون سازمانی باشد تا برون سازمانی

315 – اولویت نگاهت به پرداختن به عقاید باشد(انسان‌های بزرگ) تا به وقایع(انسان‌های متوسط) یا پشت سر دیگران حرف زدن(انسان‌های کوچک)

316 – اولویت نگاهت به توجه به درد دیگران باشد(انسان‌های بزرگ) تا به درد خود(انسان‌های متوسط) یا بی درد باشید(انسان‌های کوچک)

317 – اولویت نگاهت به توجه به عظمت دیگران باشد(انسان‌های بزرگ) تا به عظمت خود(انسان‌های متوسط) یا عظمت خود را در تحقیر دیگران ببینید(انسان‌های کوچک)

318 – اولویت نگاهت به کسب حکمت باشد(انسان‌های بزرگ) تا به کسب دانش(انسان‌های متوسط) یا فقط به دنبال کسب پول باشید(انسان‌های کوچک)

319 – اولویت نگاهت به طرح پرسش‌های بی پاسخ باشد(انسان‌های بزرگ) تا پرسش‌هایی که پاسخ دارند(انسان‌های متوسط) یا بپندارید که پاسخ‌های همه‌ی پرسش‌ها را می‌دانید(انسان‌های کوچک)

320 – اولویت نگاهت به خلق مسئله باشد(انسان‌های بزرگ) تا به دنبال حل مسئله(انسان‌های متوسط) یا مسئله نداشته باشید(انسان‌های کوچک)

321 – اولویت نگاهت در تنبیه؛ اصلاح رفتار با صبر و حوصله باشد تا ارضای نیاز خویش(سندرم عطش مجازات)

322 – اولویت نگاهت در تعدیل نیرو شغل باشد تا افراد(یعنی کارها را تعدیل کنید و هر مسوولیت و وظیفه‌‌‌ای را که در راستای مسیر استراتژیک شرکت نیست، کنار بگذارید و تنها افرادی را نگه دارید که کار آنها به بقای شرکت کمک می‌کند)

323 – اولویت نگاهت به داشتن ایمان باشد تا به داشتن اعتقاد

324 – اولویت نگاهت به افراد متفکر باشد تا به افراد معتقد

325 – اولویت نگاهت به بازاردانی(توجه به سبد مشتریان) باشد تا به بازاریابی(سبد محصولات)

326 – اولویت نگاهت به درک باشد تا به مدرک

327 – اولویت نگاهت به دست گیری باشد تا به دستگیری

328 – اولویت نگاهت به حکم(به فتح حاء و کاف) بودن(جز به صواب حکم ندادن) باشد تا به حاکم بودن(به غیر صواب هم حکم می‌دهد)

329 – اولویت نگاهت به تدبیر باشد تا به تقدیر

330 – اولویت نگاهت به راجح باشد نه به مرجوح

331 – اولویت نگاهت به حراست(حفاظت مستمر) باشد تا به حفاظت(نبود استمرار)

332 – اولویت نگاهت به سیستم خوب(نظارت و خودکنترلی) باشد تا به انسان خوب(چون سیستم خوب می‌تواند انسان بد را کنترل کند اما سیستم بد می‌تواند انسان خوب را دچار لغزش کند)

333 – اولویت نگاهت به فاضل باشد تا به مفضول

334 – اولویت نگاهت به سیستم(پروسه‌هایی که به نتایج منجر می‌شوند) باشد تا به اهداف(اهداف به نتایجی مربوط می‌شوند که خواهان دستیابی به آنها هستیم)

335 – اولویت نگاهت(در تغییر عادت‌ها) به تغییر سیستم باورها(هویت، شخصیت) باشد تا تغییر سیستم اقدامات(نتایج و پروسه‌ها)

336 – اولویت نگاهت به کتابخوان شدن باشد تا به خواندن یک کتاب

337 – اولویت نگاهت به کسب عادت‌های مثبت باشد تا به تجربه‌های خوب

338 – اولویت نگاهت به ویرایش باورهایت باشد تا تعصب نسبت به آنها

339 – اولویت نگاهت به جایگاه مدیریت باشد نه جا مدیری

340 – اولویت نگاهت به تیم سازی باشد نه باند بازی

341 – اولویت نگاهت به نادانی فردا باشد نه دانایی امروز

تعریف سواداز نظر "یونسکو" و راهکارهای بهبود زندگی

اولین تعریف

توانایی خواندن و نوشتن

اولین تعریفی که از سواد در اوایل قرن بیستم ارائه شد، صرفا به توانایی خواندن و نوشتن زبان مادری معطوف بود. طبق این تعریف، فردیبا سواد محسوب می‌شد که توانایی خواندن و نوشتن زبان مادری خود را داشته باشد .

دومین تعریف

اضافه شدن یاد داشتن رایانه و یک زبان خارجی

در اواخر قرن بیستم، سازمان ملل تعریف دومی‌از سواد را ارائه کرد. در این تعریف جدید، علاوه بر توانایی خواندن و نوشتن زبان مادری، توانایی استفاده از رایانه و یاد داشتن یک زبان خارجی هم اضافه شد. بدین ترتیب به افرادی که توان خواندن و نوشتن، استفاده از رایانه و صحبت و درک مطلب به یک زبان خارجی را داشتند، باسواد گفته شد. قاعدتا طبق این تعریف بسیاری از دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاهی کشور ما بیسواد محسوب می‌شوند چون دانش زبان خارجی بیشتر افراد کم است .

سومین تعریف

اضافه شدن 12 نوع سواد

سازمان ملل در دهه دوم قرن 21، باز هم در مفهوم سواد تغییر ایجاد کرد. در این تعریف سوم کلا ماهیت سواد تغییر یافت. مهارت‌هایی اعلام شد که داشتن این توانایی‌ها و مهارت‌ها مصداق باسواد بودن قرار گرفت. بدین ترتیب شخصی که در یک رشته دانشگاهی موفق به دریافت مدرک دکترا می‌شود، حدود 5 درصد با سواد است. این مهارت‌ها عبارت اند از :

1- سواد عاطفی: توانایی برقراری روابط عاطفی با خانواده و دوستان .

2- سواد ارتباطی: توانایی برقراری ارتباط مناسب با دیگران و دانستن آداب اجتماعی .

3- سواد مالی: توانایی مدیریت مالی خانواده، دانستن روش‌های پس انداز و توازن دخل و خرج .

4- سواد رسانه ای: این که فرد بداند کدام رسانه معتبر و کدام نامعتبر است .

5- سواد تربیتی: توانایی تربیت فرزندان به نحو شایسته .

6- سواد رایانه ای: دانستن مهارت‌های راهبری رایانه .

7- سواد سلامتی: دانستن اطلاعات مهم درباره تغذیه سالم و کنترل بیماری‌ها .

8- سواد نژادی و قومی: شناخت نژادها و قومیت‌ها بر اساس احترام و تبعیض نگذاشتن .

9- سواد بوم شناختی: دانستن راه‌های حفاظت از محیط زیست .

10- سواد تحلیلی: توانایی شناخت، ارزیابی و تحلیل نظریه‌های مختلف و ایجاد استدلال‌های منطقی بدون تعصب و پیش فرض .

11- سواد انرژی: توانایی مدیریت مصرف انرژی .

12- سواد علمی: علاوه بر سواد دانشگاهی، توانایی بحث یا حل و فصل مسائل با راهکارهای علمی‌و عقلانی مناسب .

از آن جا که با سواد بودن به یادگیری این مهارت‌ها وابسته شد، قاعدتا سیستم آموزشی کشورها هم باید متناسب با این مهارت‌ها تغییر رویه می‌داد که متاسفانه فعلا سیستم آموزشی کشور ما، هنوز هیچ تغییری در زمینه آموزش مهارت‌های فوق نکرده است .

جدید ترین تعریف

علم با عمل معنا می‌شود

با این حال و به تازگی «یونسکو» یک بار دیگر در تعریف سوادتغییر ایجاد کرد. در این تعریف جدید، توانایی ایجاد تغییر، ملاک با سوادی قرار گرفته است یعنی شخصی با سواد تلقی می‌شود که بتواند با استفاده از خوانده‌ها و آموخته‌های خود، تغییری در زندگی خود ایجاد کند. در واقع این تعریف مکمل تعریف قبلی است زیرا صرفا دانستن یک موضوع به معنای عمل به آن نیست. در صورتی که مهارت‌ها و دانش آموخته شده باعث ایجاد تغییر معنادار در زندگی شود، آن گاه می‌توان گفت این فرد انسانی با سواد است .

چرا سوادمان باعث تغییر در زندگی مان نمی‌شود؟

جالب است بدانید که یادگیری در متون روان شناسی، به صورت ایجاد تغییر پایدار در رفتار تعریف می‌شود. پس ایجاد تغییر در رفتار، مهم ترین مولفه با سواد بودن است. اما بسیاری از ما، اطلاعات مورد نیاز را داریم اما تاثیری در زندگی عملی ما ندارند. چرا؟ به طور مثال، چرا بیشتر افراد با علم به این که رانندگی خطرناک می‌تواند موجب مرگ شود، اما باز هم به قوانین راهنمایی و رانندگی عمل نمی‌کنند؟ در ادامه نکاتی درباره این تعریف جدید و راه‌های دست یابی به آن مطرح می‌شود .

تفاوت دانش با اطلاعات

برای پاسخ به سوال مطرح شده، باید به تفاوت دانش و خرد با اطلاعات و داده اشاره کرد. داده یا دیتا، ورود مطالب به ذهن است. هنگامی‌که آن‌ها را طبقه بندی و دسته بندی کنیم، تفسیر کنیم و به آن‌ها معنا بدهیم، به اطلاعات رسیده ایم. اما دانش زمانی ایجاد می‌شود که اطلاعات تجزیه و تحلیل شود، با اطلاعات و دانش قبلی ادغام و تبدیل به یک دانش جدید شود. ایجاد ارتباط با دانش قبلی یک بخش حیاتی در فرایند تبدیل اطلاعات به دانش است .

از ترکیب دانش و تجربه، خرد ایجاد می‌شود. در این صورت است که برخی از افراد در رشته تخصصی خود خردمند محسوب می‌شوند اما سیستم آموزشی ما، چه مدرسه چه دانشگاه، صرفا بر یادگیری و حفظ داده‌ها و اطلاعات تاکید دارد. هیچ آموزشی برای تبدیل این اطلاعات به دانش ارائه نمی‌شود .

برای مثال همه ما درباره قوانین راهنمایی و رانندگی شناخت داریم (به عنوان یک داده وارد مغز ما شده اند، در آزمون آیین نامه استفاده شده، سپس صرفا تبدیل به اطلاعات شده اند و در نتیجه تابلوها و علایم را تشخیص می‌دهیم). از سوی دیگر، این اطلاعات با هیچ دانش دیگری ادغام نشده است .

مثلا تخطی از این قوانین، با صحنه‌های دلخراش تصادفاتی که دیده ایم ادغام نشده اند که تبدیل به دانش رانندگی صحیح و ایمن شوند. اطلاعات ریاضی، فیزیک، روان شناسی وغیره وارد ذهن ما شده اند اما تبدیل به دانش نشده اند پس فکر می‌کنیم که همان دو کتابی که درباره روان شناسی خوانده ایم ما را تبدیل به روان شناس کرده است اما دانش تشخیص مشکلات خود را نداریم. این دانش و خرد، تکرار یک سری مشکلات در زندگی احتمالا به علت رفتار نادرست خود ماست، نه این که تمام انسان‌هایی که با آن‌ها برخورد می‌کنیم انسان‌های بدی هستند .

راهکارهای بهبود زندگی بر اساس دانسته‌هایمان

حال به این جا می‌رسیم که چگونه باید بر اساس دانسته‌ها تغییر ایجاد کرد؟ اولین قدم برای ایجاد تغییر؛ درک عمیق، تجزیه و تحلیل دانسته‌هاست چه این اطلاعات ناشی از تجربه باشند یا آموزش رسمی. تجزیه و تحلیل اطلاعات به ما اجازه می‌دهد که موضوع را از زوایای مختلف مشاهده کنیم. سپس باید نتیجه این فرایند را در بقیه اطلاعات ادغام کرد .

وقتی من آخر ماه از نظر مالی دچار مشکل می‌شوم، از سوی دیگر می‌شنوم که مهارتی به نام سواد مالی وجود دارد یا مدیریت مالی، باید در ذهن خود این دو را به هم ربط بدهم و نتیجه بگیرم که احتمالا مشکل من در نبود مدیریت صحیح منابع مالی است. حالا برای یادگیری و ایجاد تغییر در زندگی خود آماده هستم .

در این بین، بسیاری از افراد هیچ گاه خود را مقصر نمی‌دانند و در هر موضوعی شرایط، اجتماع و دیگران را مسبب شکست‌ها و مشکلات خود می‌دانند. این افراد هیچ گاه تغییر را تجربه نخواهند کرد زیرا شرط اول تغییر، قبول نامساعد بودن شرایط فعلی است. هرگاه قبول کردم که در رفتار و سبک زندگی من مشکلی وجود دارد، آن گاه امکان تغییر هست. تا زمانی که خود را مبرا از اشتباه بدانیم، چیزی عوض نخواهد شد. به عبارت دیگر، تغییر، بدون تغییر من معنا ندارد .

از سوی دیگر، افرادی که خود را همه چیزدان می‌دانند، هم تغییر نخواهند کرد. لازمه تغییر قبول این اصل است که دیگران، حتی کودکان، فقرا، افراد زیر دست وغیره، چیزی برای یاددهی به من دارند. وقتی خود را همه چیزدان بدانیم که البته این ویژگی ناشی از کمبود عزت نفس و عقده حقارت است، هرگز توان تغییر را نیز نخواهیم داشت .

برای تغییر باید قبول کنیم که ما هم مثل هر انسان دیگری کامل نیستیم و نیاز به مشورت و استفاده از تجارب دیگران داریم. یک موضوع دیگر هم بازسنجی عقاید، باورها و اصول خود با شرایط جدید اجتماعی است. هر چند سال یک بار باورهای خود را مورد ارزیابی قرار دهیم. با توجه به تجارب این چند سال اخیر، آیا هنوز این باورها کارآمد هستند یا خیر. در انتها به یاد داشته باشیم که تغییر، بدون تغییر من امکان پذیر نیست. اگر خواستار تغییر موضوعی در کلیت جامعه هستیم، اول از همه آن تغییر را از خود شروع کنیم .

منبع: سایت باشگاه خبرنگاران جوان

تفاوت « ولایت » با « وکالت »

معنای ولایت و وکالت و نیز تفاوت آن دو را در چند بند ذیل می‌توان دریافت :

1 - هر کاری را که یک فاعل ، به صورت مستقیم و مباشرتا انجام می‌دهد ، یا درباره شخص خودش می‌باشد و یا درباره دیگری . در فرض اول ، هیچ گونه اعتبار و جعل و قراردادی از ناحیه غیر ، وجود ندارد ؛ زیرا در این صورت ، تنها رابطه فعل با فاعلش ، همان پیوند تکوینی و واقعی است و اگر فعل مزبور از سنخ کارهای تشریعی و قانونی است ، فاعل ، آن کار را به نحو اصالت ( نه ولایت و نه وکالت ) انجام می‌دهد . غرض آنکه ، فاعل مختار ، برای تامین نیازهای خود ، کارهایی را بدون دخالت دیگران به نحو اصالت انجام می‌دهد . در فرض دوم که فاعل ، کاری را مربوط به دیگری و برای تامین مصالح او انجام می‌دهد ، این کار ، یا بر مبنای وکالت از دیگری است و یا بر اساس ولایت بر دیگری .

2 - اگر فاعل ، کاری را بر اساس وکالت از دیگری انجام دهد ، اصالت رای و تصمیم گیری از آن همان دیگری است و حدود کار فاعل ، بستگی دارد به تشخیص موکل ( وکیل کننده ) و به محدوده وکالتی که موکل به او داده است ؛ ولی اگر فاعلی ، بر اساس ولایت بر دیگری ، کاری را برای تامین مصالح او انجام دهد ، اصالت رای و تصمیم گیری و تشخیص ، از آن خود فاعل ( ولی ) است و او بر اساس محدوده ولایتی که از ناحیه خداوند به او داده شده است عمل می‌کند .

3 - از آنجا که معیار تصمیم گیری در ولایت ، تشخیص ولی و سرپرست است ، اما در وکالت ، تشخیص موکل ( وکیل کننده ) معتبر است ؛ پس جمع ولایت و وکالت در مورد واحد ، ممکن نیست ؛ یعنی ممکن نیست که یک شخص ، در یک کار خاص ، هم ولی بر دیگری باشد و هم وکیل از سوی او .

4 - در مباحث گذشته گفته شد(1)که اصل اولی درباره رابطه انسان‌ها با یکدیگر ، « عدم ولایت » است ؛ یعنی هیچ انسانی بر انسان دیگر ولایت ندارد ؛ مگر آنکه از سوی خدای سبحان تعیین شده باشد و از اینرو ، ولایت داشتن هر انسان معصوم و یا غیرمعصوم بر انسان‌های دیگر ، نیازمند تعیین و جعل بی واسطه و یا بواسطه ولایت از سوی خداوند است . امامان معصوم ( علیهم السلام ) که از سوی خداوند به عنوان اولیاء جامعه بشری منصوب شده اند ، می‌توانند افراد واجد شرایط را از سوی خود ولی و رهبر جامعه قرار دهند که در این صورت ، منصوبین از سوی امامان معصوم ، ولایت بر جامعه اسلامی‌را از خداوند گرفته اند ، اما با واسطه امامان ؛ و لذا این منصوبین ، نسبت به معصومین ( علیهم السلام ) وکیلند ؛ گرچه نسبت به جامعه انسانی ، ولی ( والی ) می‌باشند .

5 - هر انسانی می‌تواند در اداره امور خود ، برخی از کارهای وکالت پذیر را به دیگری بسپارد و در این صورت ، آن شخص وکیل ، نازل منزله موکل خویش است و به جای او می‌نشیند و در دایره وکالتی که از او گرفته ، به انجام کارهای او می‌پردازد . بدیهی است که وکالت ، تنها در مواردی صورت می‌پذیرد که آن موارد ، به طور کامل در اختیار وکیل کننده باشد و لذا هیچ کس نمی‌تواند امر مشترک میان خود و دیگران را بدون اجازه از آنان ، به صورت وکالت تام و مستقل به شخص سومی‌تفویض نماید .

6 - نصب و تعیین ولایت ، نمی‌تواند همانند وکالت ، از سوی خود انسان‌ها باشد ؛ یعنی یک انسان عاقل و بالغ و ... نمی‌تواند اختیار و اراده خود را به دیگری واگذار کند و بگوید من حق حاکمیت بر خود را به تو واگذار می‌کنم و تو را « قیم تام الاختیار » خود قرار می‌دهم و خود را « مسلوب الاختیار تام » می‌گردانم . بنابراین ، آنچه که یک شخص برای خود معین می‌کند ، تنها در محور وکالت و توکیل است نه در محور ولایت و تولیت .

تذکر : چون « ولایت فقیه » به معنای ولایت فقاهت یعنی ولایت مکتب تام و کامل و جامع اسلامی‌و الهی است ، بازگشت چنین ولایت و قیومیتی ، به ولایت خداوند و قیوم بودن اوست و مسلوب الاختیار بودن بنده در برابر خداوند ، مقام تسلیم اوست که نهایت کمال انسان محسوب می‌شود .

7 - یکی دیگر از تفاوت‌های وکالت با ولایت آن است که عقد و قرارداد وکالت ، تابع موکل است و با مرگ او برطرف می‌شود و وکیل نیز معزول می‌گردد زیرا در این حال ، دیگر کسی وجود ندارد که شخص وکیل ، جانشین او در عمل باشد اما در ولایت چنین نیست و با مرگ ولایتگذار و ناصب ( نصب کننده ) ، ولایت ولی ، نسبت به مولی علیه ، از میان نمی‌رود و تا ولایتگذار دیگر آن را باطل نکند ، برقرار خواهد بود و از اینجا دانسته می‌شود که اگر فقیه جامع الشرایط ، از سوی پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم یا یکی از امامان معصوم ( علیهم السلام ) به عنوان ولی جامعه اسلامی‌منصوب گردید ، این سمت ، تا آن زمان که ولایت او توسط یکی از ائمه بعدی مورد نقض و نفی قرار نگرفته باشد ، ثابت خواهد ماند و این ، بر خلاف آن مواردی است که امام معصوم ، کسی را به عنوان وکیل خود در امری قرار می‌دهد ؛ زیرا پس از شهادت یا رحلت آن امام معصوم ( علیه السلام ) ، آن شخص وکیل ، وکالت نخواهد داشت .

8 - شخص وکیل ، پیش از وکیل شدن از سوی دیگران ، حقی بر آنان ندارد که به موجب آن حق ، وظیفه‌‌‌ای برای آنان در وکالت دادن به آن شخص ایجاد شود و لذا آنان مختارند که او را وکیل خود کنند یا نکنند ؛ اما در ولایت ، شخص ولی ، پیش از آنکه مردم ولایت او را بپذیرند ، از سوی خداوند دارای حق ولایت است که چنین حق مجعول از ناحیه خداوند ، وظیفه پذیرش ولایت را بر دیگران ایجاب می‌کند .

1 . ر ک : ص 147 .

منبع: کتاب ولایت فقیه، ولایت فقاهت و عدالت- آیت الله جوادی آملی

https://hawzah.net/

101 نکته کاربردی در ارﺗﺒﺎط ﻣﺆﺛﺮ

1 - ﺷﺮﮐﺖ را ﺑﻪ ﺑﻬﺴﺎزی ﮐﻠﯿﻪ اﻧﻮاع ارﺗﺒﺎط ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﯿﺪ

2 - ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺪﯾﺮان ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ 3 - ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻼش ﺑﺮای ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﻣﻮاﻧﻊ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﻟﺤﻦ اﻧﺘﻘﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ 4 - رﺳﺎﻧﻪﺧﻮد را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺎ ﭘﯿﺎم ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﺪ

5 - ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ

6- ﻫﻨﮕﺎم اﯾﺴﺘﺎدن در ﮐﻨﺎر دﯾﮕﺮان ﯾﮏ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﯾﮏ ﻣﺘﺮی را ﺑﺎ وی رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ 7 - اﮔﺮ دﻟﺸﻮره و ﻧﮕﺮاﻧﯽ دارﯾﺪ، ﯾﮏ ﻧﻔﺲ آﻫﺴﺘﻪ و ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ آرام ﺷﻮﯾﺪ 8- اﮔﺮ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﺪ از اﻓﺮد ﻣﺤﻠﯽ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ

9 - مراقب ﺑﺎﺷﯿﺪ ﭼﻬﺮه ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ 10 - ﯾﮏ ﺳﺮی اﯾﻤﺎ و اﺷﺎرات را ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﺪام ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ

11 - اﮔﺮ ﺳﺆال ﺧﻮدرا درﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﺪ، ﺟﻮاب درﺳﺖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮔﺮﻓﺖ 12 - اﮔﺮ ﻓﺮدی ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺤﺒﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﺪارد، ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﻮد

13 – ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ

14 – با ﻓﮑﺮ ﺑﺎز ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی اﻓﺮاد ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﯿﺪ 15 - ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﻗﻮلﻫﺎی داده ﺷﺪه را ﻣﮑﺘﻮب ﮐﻨﯿﺪ

16 – اگر مﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ، ﺳﻮال ﺧﻮد را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﺪ 17 - از ﺳﺆاﻻت ﺑﺎز ﭘﺎﺳﺦ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ. ا ین ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺆاﻻت ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﻨﺶ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدﻫﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ او را ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﮐﻨﻨد

18 - ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ﻓﻬﺮﺳﺘﯽ از ﺳﺆاﻻت ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﺪ 19 - زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ درﺑﺎره ﺳﺆال ﺑﻌﺪی ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ از ﻣﮑﺚ ﮐﺮدن واﻫﻤﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿد

20 - ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ﻣﺤﯿﻄﯽ ﮔﺮم و دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺻﺪای ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﻋﺎدی ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ 21 – برای تقویت حافظه از تداعی معانی - ﺑﻪ وﯾﮋه ﺗﺪاﻋﯽ ﻫﺎی ﺟﺎﻟﺐ - اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ

22 - ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ( از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﻮر، دﻣﺎ، و ﻏﯿﺮه) ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ 23 - ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎی ﺧﻮد را زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه در ذﻫﻨﺘﺎن ﺗﺎزه اﺳﺖ، ﻣﺮور ﮐﻨﯿﺪ

24 - اﺑﺘﺪا ﻣﺘﻮن داﺧﻞ ﮐﺘﺎب را ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺬاری و ﺳﭙﺲ ﯾﺎدداﺷﺖ برداری کنید

25 - ﻧﻘﺸﻪ ذﻫﻨﯽ را ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از رﻧﮓ وﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ اﺛﺮ ﻫﻨﺮی زﯾﺒﺎ تبدیل کنید

26 - نکات کلیدی را با قلم ﺷﺒﺮﻧﮓ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﯿﺪ 27 - ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻼم ﯾﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﯾﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ درﺟﺎی ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد

28 - زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزﺧﻮرد ﻣﺜﺒﺖ ﻣﯽدﻫﯿﺪ، دﻻﯾﻞ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ ﺧﻮد را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﯿﺪ 29 - ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﮐﺎرﮐﻨﺎن از ﺗﻼش ﺷﻤﺎ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨد

30 - اﮔﺮ در ﻣﻮرد اﻧﺘﻘﺎل دادن ﯾﺎ ﻧﺪادن اﻃﻼﻋﺎت درﯾﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺮ ﺳﺮ دو راﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﺪ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮔﺰﯾﻨﻪ اول را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﺪ

31 - وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ را ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻨﯿﺪ 32 - روی ﻣﯿﺰ ﮐﺎر ﺧﻮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﺪت از وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ 33 - ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ از ﺳﺮوﯾﺲﻫﺎی وﯾﮋه از ﻗﺒﯿﻞ «اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺸﺖ ﺧﻂ» اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ 34 - وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﻮل ﻣﯽدﻫﯿﺪ ﺑﻌﺪاً ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ، ﺣﺘﻤﺎً این کار را انجام دهید